O życiu zapisanym w synapsach

 Hanna Krall

Synapsy Marii H.

    

Kolejna znakomita książka Hanny Krall. Tylko niewielu udaje się oddać tragizm i piękno ludzkiej jednostkowości i przypadkowości. Uwielbiam oszczędność formy (tak typową dla pisarki) przy jednoczesnym nasyceniu opowieści detalami i szczegółami – w tym przypadku pochodzącymi głównie z życia tytułowej Marii H. – szczegółami bez znaczenia, a jednak znaczącymi, bo zapisanymi w ludzkiej pamięci, a przecież mamy tylko ją. Jesteśmy bowiem naszą pamięcią...

Piękna, mądra proza.  

 Baśń tylko dla dorosłych…

Radek Rak

Baśń o wężowym sercu

albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli 

 

Radek Rak ma fantazję! Książka Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli nie jest – uwaga! – lekką historią, piękną baśnią, którą można dać do czytania dzieciom. Oj, nie! Ale jest to książka niesamowita, oryginalna i dawno czegoś tak niezwykłego nie czytałam! Od razu też przyznam, że nie gustuję w tego typu opowieściach, w których historia splata się z legendą, baśnią, a kultura wysoka z popularną (czy ludową). Wszystko to razem tworzy jednak splot niebywale intrygujący. Dlatego się zachwycam! Dlatego będę gorąco polecać prozę nagrodzoną przez jury Nagrody Literackiej Nike w 2020 roku.

Ciekawa narracja, ciekawy język, wyobraźnia przebijająca najlepszych twórców dzieł fantasy. I ironia, którą uwielbiam. Podoba mi się także językowe szaleństwo autora, używanie nieczęstych form: złapała się za głowę i zajezusmariowała w głos. Warstwa językowa naprawdę uwodzi! Powtórzę: w polskiej literaturze to jedno z najoryginalniejszych dzieł ostatnich lat. Warto po nie sięgnąć!

 Dłuuuuga podróż!

Olga Tokarczuk

Księgi Jakubowe…

    

 

Tak, była to długa podróż. Długa, lecz nie wielka, choć na taką miałam nadzieję (zapowiadał ją przecież podtytuł: Wielka podróż przez siedem języków i trzy duże religie, nie licząc tych mniejszych…)

Zgadzam się z pisarką, że:

historia jest nieustanną próbą zrozumienia tego, co się wydarzyło, i tego, co się mogło wydarzyć.

Coraz częściej łapię się na tym, że wolę słuchać Olgi Tokarczuk mówiącej o literaturze, świecie, napisanych przez nią książkach, niż je czytać. I jest to dla mnie naprawdę smutna konkluzja.

Księgi Jakubowe są ciekawie wydane. Odwrotne oznaczenie stron,  podział całości, zapiski na marginesach, powtarzane ostatnie wyrazy z poprzednich stron na następnych, ciekawe grafiki – wszystko razem pięknie współgra z intrygującą historią Jakuba Franka, który po przyjęciu chrztu ogłosił się mesjaszem i który zebrał wokół siebie grupę wiernych wyznawców harcujących z nim, że aż miło! Druga połowa XVIII wieku jest tłem dla opisywanych wydarzeń i jak to czasem bywa z tłem – miejscami jest rozmyte, choć pewne elementy przykuwają wzrok i uwagę na dłużej.

Zdarzają się zatem piękne fragmenty i myśli wyrażone w niezwykły sposób, na przykład ta (ta myśl czy ten fragment):

Śpiewają przy tym długie, melancholijne pieśni, których słowa tak się już sfilcowały od wiecznego międlenia w bezzębnych ustach, że stały się nierozpoznawalne.

I kilka innych…